یاد عصر عاشورای عباس ( علیه السلام )
این تنها ماه نیست ، که به جمال عالم آرایت ، غبطه می خورد ؛ نخل های علقمه گواهند که تو از خود گذشتی ! این تنها فرات است که به شکوه جاری شدنت رشک می برد . تمام رودها سرود جاودانگی ات را می ستایند . آنگاه که آب از دست آب آورت فرو چکید و تشنگی کودکان را به تماشا نشست.
ای کهکشان خلاصه شده در تبسم ماه ! تکثیر دست های آب آورت را در زلال فرات می ستایم ! که ستایش دست هایت و یادآوری شهادتت ، نشانه عشق به آل الله است .
ای پدر فضیلت ، ای آسمان کرامت و فضل ؛ نخل های علقمه گواهند که تو با تمام صداقت ، شتاب می کردی تا ساحل خیمه ها را در آغوش بکشی ؛ خیمه هایی که هر لحظه ، در هرم انتظام می سوخت تا دوباره محو نگاهت شود . تا وقتی که تو بودی ، کسی عطش را بهانه نمی کرد و کسی فراتر از نگاهت قدم بر نمی داشت .
آزادگی در قامت تو خلاصه می شد و عشق و معرفت ، برازنده نامت بود .
ای ماه بنی هاشم ! پدر سخاوت ، فرزند شجاعت ، باب الحوائج درماندگان ! تو را با کدامین شعر می توان سرود !؟ اینک ، این فرات است که با نجوایی مه آلود ، سرود یادت را زمزمه می کند ؛
چرا دلتنگی امشب ماه محزون نگاهت می کنم با چشم پر خون !
نگاهت می کنم لبریز احساس به یاد عصر عاشورای عباس ( علیه اسلام )
کی می توان بلندای قامتت را به تصویرکشید ! چگونه می توان نوشت که بلندای قامتت را کوفیان واژگون کردند ! این تویی که شجاعتت ، همتت چراغ عرش را بر می فروزد ! این تویی که آسمان به احترام قامتت به تواضع می ایستد ! این تویی که سخاوت نگاهت سبب شکوفایی بهار است !
این تویی که دست های آب آورت ، بوسه گاه جرعه جرعه قطره است و کهکشان ها دست به دامان التجائت می برند !
اگر افلاک را نوری است از پرتو جمال عالم آرای توست !
چگونه می توان از تو سرود !
چگونه می توان مرثیه تو را به مویه نشست !
چگونه می توان از تو گفت ! که تمام آب های جهان تشنه نگاه تواند !
پر می زندخیال به سمتی که ماهتاب خندیده بر تبسم آیینه بی آب
آن روز در تلاطم اشک و نگاه و خون تابیده بود بر دل شط ، هرم آفتاب
گویی میان اشک و تماشا سروده است مردی تمام عاطفه اش را برای آب
در موج موج قاب نگاهش نشسته بود بغضی شبیه زمزمه های ابو تراب ( علیه السلام )
آن روز دست های کسی ، گل نکرده بود جز آنکه سمت حادثه می رفت ، با شتاب
از آن زمان گذشته بسی ، روز و ماه و سال پر می زند خیال ، گویی ، سمت ماهتاب